Mijn verhaal begint heel klassiek met verliefd, verloofd, getrouwd en vervolgens huisje, tuintje, kindjes. Maar vanaf dan loopt het niet helemaal meer zoals we het voor ogen hadden.
Na wat vreemde kwaaltjes en enkele doktersbezoeken later, werd bij mijn man - geheel onverwacht - de diagnose ALS vastgesteld. Een ongeneeslijke spierziekte, geen behandeling mogelijk, geen medicijnen, geen therapie... Advies van de arts : leer er maar mee leven.
Daar stonden we dan plots : onzeker, onwetend, bang en alleen …
Maar daarna kwam al heel snel de vraag, hoe nu verder?
We beslisten op dat moment, om het dag per dag en stap voor stap te bekijken. Ik zou hem helpen waar en hoe ik kon. En op datzelfde moment, zonder het zelfs maar te beseffen, stapte ik in een nieuwe en onbekende rol … als mantelzorger.
- Alle dagen een beetje meer zorg bieden.
- Alle dagen een beetje meer zorg dragen voor.
- Alle dagen een beetje meer zorgen ervaren als ik hem alleen liet
- Alle dagen de vraag wat morgen voor ons in petto zou hebben,
Uiteindelijk hebben we na 1,5 jaar afscheid genomen van Geert – hier thuis – zoals hij zelf had gewild en kwam er een einde aan een heel intense maar ook heel liefdevolle periode.