Het is mijn visie dat, als je partner door ziekte, een ongeval of gewoon de ouderdom extra hulp nodig heeft, je hem of haar zo goed mogelijk wilt ondersteunen en helpen. En dit waar nodig en voor zolang het duurt.
Je doet dit meestal vanuit een grote liefde voor de ander. Maar je beseft daarbij niet altijd, dat je hierdoor een extra rol als ‘mantelzorger’ aan het opnemen bent.
Je bent bereid je volledig te geven, en alles te doen wat in je mogelijkheid ligt om het leven van je hulpbehoevende partner zo draaglijk en aangenaam mogelijk te maken. Je staat in sommige gevallen zelfs letterlijk dag en nacht voor hem of haar klaar, en niets lijkt je te veel.
Maar in deze hele situatie zie je - als mantelzorger - vaak één belangrijk persoon over het hoofd. Wie zorgt er voor de mantelzorger? Wie zorgt er voor JOU?!
Ook voor jou is het gewone leven op korte tijd, of anders geleidelijk aan, erg veranderd.
- In plaats van samen het huishouden te runnen komen nu veel van deze taken, en vaak ook de extra zorgtaken, bij jou als mantelzorger terecht.
- In plaats van het hebben van een liefdevolle en evenwichtige man-vrouw relatie, voelt het vaak aan alsof je enkel nog kan zorgen voor.
- En in plaats van op te laden van bezoek of goedbedoelde hulp kost het jou, als mantelzorger, soms net dat laatste restje energie.
Het kan dan zomaar gebeuren dat je - zonder het zelf te beseffen - overbevraagd wordt. Dat de zorg en ondersteuning die je geeft aan je partner gaat voelen als een echte belasting. Dat je kortaf en prikkelbaar wordt naar anderen toe en dat je niet meer reageert zoals je dat zelf graag zou willen.
Als je niet tijdig ingrijpt, kan dit leiden tot overbelasting en zelfs ziekte, waardoor het in sommige gevallen zelfs niet meer mogelijk is om voor je hulpbehoevende partner te blijven zorgen.
