'Ik moet seffens nog dweilen en om 5 uur moet het eten klaar zijn. Daarna moet ik nog afwassen en mee naar het nieuws kijken en dan moet de kat nog verzorgd worden. En 's avonds moet ik mijn echtgenoot in bed helpen en dan kan ik even tv kijken en moet ik mijn berichten op de computer nog nakijken.
Een mens zou van minder moe worden. Wat een waslijst aan opdrachten, taken, verplichtingen, die vandaag nog allemaal 'moeten' gedaan worden.
En zo dacht ik er - op een bepaald moment als mantelzorger - ook over.
Er moesten alle dagen zo veel dingen gebeuren, ik moest alle dagen zoveel dingen doen. En dat begon wel heel erg zwaar door te wegen.
Maar ik had het geluk om iemand tegen te komen die dit alles even in een ander perspectief voor mijn plaatste.
Ze vroeg me waar ik mee zat en na een korte schets van de situatie thuis kwam ik uit bij :
"'s Morgens moet ik mijn man helpen met wassen en aankleden en daarna moet ik de kinderen aankleden, Ik moet vandaag ook nog een hele grote mand strijken, En namiddag moeten we nog op bezoek gaan bij mijn schoonouders en dan moet ik 's avonds nog een verhaaltje voorlezen voor de kinderen."
Op een bepaald moment onderbrak ze me vriendelijk en vroeg waarom ik al deze dingen dacht te 'moeten' doen.
Dat leek me nogal duidelijk.
Ik moet mijn man helpen omdat hij het zelf niet meer kan..
Ik moet mijn kinderen helpen want ze zijn nog klein
Ik moet nog een hele grote mand strijken anders hebben we geen kleren meer om aan te trekken
Ik moet bij mijn schoonouders op bezoek want daar zijn we al lang niet meer geweest en ze vragen steeds wanneer we nog een langskomen.
Ik moet een verhaaltje voorlezen omdat dan goed is voor hun taalontwikkeling.
Maar de vrouw had haar tegenvragen al klaar.
Kan je niemand laten komen om je man te helpen met wassen en aankleden?
Ja dat kan wel, maar zover zijn we zeker nog niet. Ik wil dit zo lang mogelijk zelf blijven doen.
Dus je kiest ervoor om je man te helpen? Je moet het niet doen, maar je kiest ervoor?
Ja, dat is waar, daar kies ik op dit moment echt voor. Dat vind ik heel belangrijk
En je kinderen helpen met aankleden. Zijn ze echt te klein om het zelf te doen?
Ja, zeker de jongste is nog te klein, maar de oudste zou het gerust zelf kunnen. Maar ik wil hem ook wat persoonlijke aandacht geven en dan is het aankleedmoment een momentje voor ons beide en daar genieten we allebei van.
Dus ook hier kies je ervoor om hem te helpen met aankleden?
Ja als je het zo bekijkt wel. Dan kies ik er ook voor om mijn zoontje te helpen.
En die grote mand met strijk. Waarom moet je die nog strijken?
Omdat ik dan alles mooi in de kast kan terugleggen en we dan kleren hebben om aan te trekken.
Waarom moet dat mooi in de kast liggen?
Eh, Omdat ik dat zo geleerd heb.
Maar is dat mooi liggen nu nog belangrijk als je zoveel andere dingen heb die van je gevraagd worden?
Misschien toch niet meer zo belangrijk.
Je kan T-shirts misschien gewoon opvouwen als ze toch onder een trui gedragen worden? En hetzelfde voor onderlijfjes, keukenhanddoeken, ...?
Ja eigenlijk wel.
En is er dan nog veel strijk over?
Ik denk het niet maar ik zal het toch moeilijk vinden als niet alles gestreken in de kast ligt hoor.
Dat geloof ik graag. Maar als je de keuze heb tussen met je man en kinderen bezig zijn of met de strijk?
Dan kies ik voor mijn man en kinderen. Dat opplooien ga ik zeker proberen. Je hebt gelijk.
En je zegt dat je ook nog bij je schoonouders op bezoek moet gaan. Is dit zo?
Ja, ze vragen er al een hele tijd naar maar het is zo moeilijk om Geert in en uit de auto te krijgen en daarom gaan we niet meer zo dikwijls.
Waarom moet jij op bezoek gaan?
Wij gingen wekelijks bij hen op bezoek maar omdat het in en uitstappen zo moeilijk is gaan we nu minder vaak. En daarom vragen ze er nu ook naar, omdat ze de kleinkinderen minder zien.
Maar waarom zou jij naar hen toe moeten gaan? Kunnen ze dan niet zelf met de auto rijden?
Jawel
Waarom zouden ze dan niet naar jullie kunnen komen als ze de kleinkinderen willen zien? Dat is toch veel gemakkelijker.
Daar heb ik al helemaal niet bij stilgestaan. Het is altijd zo geweest dat wij naar hun op bezoek gingen. Ik ga dit zeker met hun bespreken. Dat ik daar niet zelf aan gedacht heb.
En zo gingen we het hele rijtje van mijn 'moetjes' af. En tot mijn eigen verbazing bleven er op het eind geen moetjes meer over.
Wel de bewuste keuze om bepaalde taken te blijven doen; Omdat ik dit zelf belangrijk vond, omdat ik er plezier of voldoening uit haalde, omdat ik het nog niet helemaal kon loslaten.
Maar het werd mij ook duidelijk dat ik bepaalde dingen deed en zelfs dacht te moeten doen omdat dit altijd zo was geweest.
